บันทึกการเรียนรู้

ถามตัวเองว่า วันนี้เรายิ้มแล้วหรือยัง

แม้การยิ้ม ไม่ทำให้ปัญหาจบลง

แต่อย่างน้อย ก็ทำให้รู้สึกดีขึ้น

ตอนแรกนึกว่าจะได้ทำงานที่คุ้นเคย เช่นกวาดถูพื้น แต่ครั้งนี้ได้รับมอบหมายให้จัดห้องเก็บของ ซึ่งชีวิตเราไม่ค่อยได้ทำ

พอทำแล้วค้นพบว่าในการจัดห้อง เราควรนำข้าวของออกมาให้หมดก่อน เพื่อคัดแยกและทำความสะอาด แล้วค่อยจัดเรียงเข้าไปใหม่

ช่วงแรกที่เริ่มทำงาน รู้สึกว่าทำไมมันยากจังเลย ทำไมต้องพยายามมากขนาดนี้ ทั้งเมื่อยและร้อน

สักพักก็คิดได้ว่า ทุกคนที่มาต่างมีจุดประสงค์เดียวกัน คือ ทำจิตอาสาเพื่อผู้อื่นโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ซึ่งหากเราใช้ใจเป็นตัวนำ เราก็น่าจะทำได้ ในที่สุดเราก็ทำผลงานได้สำเร็จอย่างที่ตั้งใจไว้

ภูมิใจในตัวเอง ที่ตัดสินใจลุกจากที่นอน จากผ้าห่มอุ่นๆ เพื่อออกจากบ้านมาทำความสะอาดวัด อันเป็นศาสนสถานที่หลายคนได้ใช้ประโยชน์ร่วมกัน

--

บันทึกจากผู้เข้าร่วมกิจกรรม "อาสาทำความสะอาดวัด"

การได้เป็นจิตอาสาช่วยเหลือผู้อื่น ทำให้เรามองเห็นความดีงาม และคุณค่าของตัวเองมากกว่าเดิม

--

บันทึกจากผู้เข้าร่วมกิจกรรม "ทำความสะอาดและปรับภูมิทัศน์โรงเรียนเพื่อเด็กด้อยโอกาส"

ขณะทำประโยชน์เพื่อผู้อื่น

เราจะรู้สึกเหมือนได้ปล่อยวางความทุกข์ของตัวเอง ไปพร้อมกัน

--

แม้เป็นเพียงสิ่งเล็กๆ แต่ในเมื่อเราเป็นส่วนหนึ่งของสังคม เราก็ควรช่วยเหลือสังคมในส่วนที่เราสามารถทำได้

เช่น ช่วยเหลือคนแก่ข้ามถนน ช่วยปิดน้ำที่เปิดทิ้งไว้ หรือสิ่งใกล้ตัวอื่นๆ เท่าที่เราสามารถช่วยได้

--

ปกติเป็นคนชอบลุยเดี่ยว เวลามีงานกลุ่มก็มักจะหอบทุกอย่างไปทำคนเดียว เหนื่อยคนเดียว

แต่วันนี้เห็นแง่มุมเรื่องการเดินทางสายกลาง ทำทุกอย่างในปริมาณที่พอดี

เมื่อได้ทำงานอาสาก็ทำให้พบว่า เราเองมีความสามารถบางอย่าง ที่ไม่เคยรู้มาก่อน

หรือบางที ความสามารถนั้นเราอาจมีอยู่แล้ว

เพียงแต่เราปล่อยผ่านไป โดยไม่เคยนำออกมาใช้เท่านั้นเอง

ได้เห็นว่า แม้ไม่เล่นโทรศัพท์ทั้งวันเราก็อยู่ได้

ถ้าไม่ได้มาทำกิจกรรมลักษณะนี้ คงไม่รู้ว่าตัวเองก็มีมุมนี้เหมือนกัน